17 september, de dag dat alles mis loopt en toch ook weer niet

Zaterdag,  de dag waarbij je denkt of hoopt dat je innerlijke ritme toch weer een beetje op een normaal niveau meedraait. 

Tenminste onze hersens vinden dat dat moet kunnen maar voor 2 van ons gaat die denkwijze niet geheel op vandaag. 

Na een mooie vonds langs de steiger van het ressort 

gaan we richting restaurant voor het ontbijt waar al snel duidelijk wordt dat onze zoon nog niet helemaal fit is.  Maar.... toch gaan we op pad met onze 4 x 4 bolide.  (Deze is echt hier hard nodig gezien de kuilen in de weg die de vulkaan etna jaloers zou maken). We doen een poging om de zuid Oost kant te ontdekken.

Na een bumpy ride zien we de zout pannen. Super mooi om te zien en echt spierwit. 

Het is ook hier waar jordi zijn persoonlijke "handtekening" achter laat in de struiken.  Hij geeft spontaan zijn maaginhoud aan het eerste de beste struikje als meststof. Hitte, vermoeidheid, tijdsverschil,  hobbelige wegen,  geef het een naam, maar fit..... nou nee. 

Maar toch rijden we door naar goed overleg. 

Volgende toeristische plek,  de slavernij huisjes. Met nadruk op huisjes.  Niet best.  Zo klein.  Laat best wel even je wenkbrouwen rijzen. 

Vanaf dit wonderbaarlijke stuk geschiedenis kom je uit bij bij de vuurtoren,  de willemstoren.  Zuidpunt van het eiland.

En kort hierna wederom de slavenhuisjes. Te bizar om te zien.  

Tijdens deze rit, in nog geen afstand verschil van 500 meter 2 auto's met pech.  De eerste die we tegen komen zijn Nederlanders in net zo een huurbak als die wij hebben.  Radiator leeg, bleek na stoppen om te kijken of we wat konden doen. Hier kunnen we niets mee. 

Wel een mooi uitzicht op deze plekken

Maar het 2e was een geval apart wat van andre de nodige geduld heeft gevergd en leuk resultaat. 

Taalbarrière? Welnee😂😂 geen last van.  Tenminste. Ik niet😇 want ik zit voorin en jordi rijdt.  Dus dre zit ermee opgescheept.

Wat we begrepen is dat hij met ons mee wil rijden voor hulp te regelen in playa. (De lekke band van deze beste man was niet los te krijgen) . Dus wat doe je in die hitte.  Je neemt hem mee. De vrouw achterlatend bij de auto. 

Eenmaal in de auto ontstaat er een "gesprek" waarbij ik merk dat dre zijn geduld verliest. Pappiemento,  of hoe je het ook schrijft, is een onmogelijke taal.  En als er dan eindelijk duidelijkheid ontstaat over hoe en wat heeft dat het resultaat dan de we de man hebben achtergelaten op een stukkie strand. 😂😂😂 playa was niet het strand waar we langs zouden komen. Nee.... of we ff terug wilde naar de stad.  

En zeg nu eerlijk. We zijn geen taxi.  😁😁 maar he. De bedoeling was goed.  Lol. 

Gezien we niet echt fit zijn hebben we afkoeling nodig in het zwembad

In de middag nog ff gesnorkeld waarbij ik door de deining en hitte en zoute water ook mijn maaginhoud terug geef aan de aarde alleen ik wist de wc te bereiken.

Maar ademen en door, kaakjes erin, vocht erachter aan en door. Op naar de dag van morgen.  Dan is de andere kant van het eiland aan de beurt.